Ben buyum olduğum kadarım...

Hiç Bir Şeye Yetemediğin Anlar Vardır..
Yasadigin her seyin sabun köpügü oldugunu anladigin,,
Baloncuklar teker teker patlarken herseyi kaybettiginin farkinda olup da,,
Hiç bir sey yapamadigin...
Binlerce cevapsiz soru içinde, hayata cevapsiz kaldigin...
Ve kimseyle konusmak istemeyip,,
Kendine çagrilarini bile mesgule aldigin...
"Ben güçlüyüm" yalanini her söylediginde aynaya,,
Yüzün kizarir böyle zamanlarda...
Hayat güçlüdür..
Gerçegi bilmek kimseye bir sey kazandirmayacagindan,,
Herkes kendi gücüne inanmak ister.
Sonra bir anda Sessiz bir sabaha gözlerini açarken,,
"Hayir" dersin..."güçlü falan degilim bennn."
Bir anda tüm mücadeleden vazgeçersin....
Tüm kavgalarindan.
Her seyi oldugu gibi birakmak,,ayak uydurmak istersin..
Sessiz bir kabullenmislige bürünürsün...
"Oldugu kadar" cümlesi,,girip yerlesir hayatina.
"Olmali" kelimesi terk edip gider cümlelerini..
Oldugu kadar yasamaya baslarsin,, oldugu kadariyla..
Beklentiler,,hayaller bos gelmeye baslar artik.
Kimse senden bir sey beklemesin istersin,,
Sen hayattan bir sey beklemezken....
Yorgunlugun,yilginligin arttikça zincirler seni,,
Birakip kaçma, yeni hayaller kurma,,
Yeni bir seylere baslama hevesi yasamindan uzaklastikça...
Asla bitmeyecek yorucu yokuslar gibi isteksiz birakir seni,,
Hayata karsi...
"Ben buyum" dersin,,
"Oldugum kadarim"
"Çabalamanin anlami yok daha fazlasi için" dersin
Ve KAYBEDERSİN...